بین (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَین (به فتح باء) بینونت و تبیان، از مفردات نهج البلاغه، به معنای وسط و میان می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در آفرینش هستی، از سوی خدای تعالی از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَین (به فتح باء) بینونت و تبیان، به معنای وسط و میان آمده است و چون وجود وسط توام با انفصال و ظهور و انقطاع است به‌همین جهت «بان» را به معنی قطع شدن و آشکار شدن گفته‌اند. چنان‌که گفته می‌شود: «بان الشی‌ء بیانا» یعنی آشکار شد. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی فرموده است: «و ما بین احدکم و بین الجنّة او النار الا الموت ان ینزل به» همچنین در رابطه با حق تعالی فرموده است: «بان من الاشیاء بالقهر لها و القدرة علیها و بانت الاشیاء منه بالخضوع له و الرجوع الیه؛ خدا از اشیاء قطع و کنار است با غلبه به آن‌ها و قدرت بر آن‌ها و موجودات از او قطع شده و غیر او هستند بواسطه خضوع به او و رجوع به سوی او.» یعنی خدا غیر اشیاء و اشیاء غیر خداست که خدا خالق و قادر و غالب است و آن‌ها مخلوق، مغلوب و خاضع. ۳ - تعداد کاربرداین واژه به صورت مفرد و جمع ۱۵۰ بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بین»، ص۱۶۶. |